Wiadomo, że w trakcie wojny najbardziej cierpią cywile. Wśród nich grupą najbardziej poszkodowaną są dzieci. Nie potrafią się bronić, nie umieją rozpoznać niebezpieczeństwa, nie znają zasad pierwszej pomocy, reagują emocjonalnie na wszystkie wydarzenia, strach ich paraliżuje, nie potrafią obsługiwać żadnej broni, nie wiedzą co robić w przypadku zagrożenia zdrowia i życia. Są całkowicie bezbronne wobec armii i terrorystów.
Rzadko kiedy mówiąc o uchodźcach mówimy o dzieciach. A jak wygląda ich sytuacja?
Jeśli nie mają obok siebie dorosłej osoby, która zagwarantuje im bezpieczeństwo są skazane na łaskę i niełaskę przeciwników. Termin ,,uchodźcy z Syrii” rzadko oznacza dzieci. Zwykle zostają one w domu ze swoimi matkami, a ojcowie ruszają do innych krajów w poszukiwaniu dobrobytu i przygotowania miejsca dla rodziny, którą później ściągną. Myśląc ,,uchodźca” czy ,,imigrant” myślimy dlatego o mężczyźnie w średnim wieku, nie o małym dzieciątku. Zagrożenie życia i zdrowia to nie jedyna tragedia jaka dotyka najmłodszych. Z powodu przeciągającego się konfliktu większość szkół została zamknięta, pozostały tylko nieliczne. Młodsze dzieci nie umieją czytać, pisać i liczyć, starsze dzieci przerwały edukację, zwykle żeby pomagać swoim rodzicom albo iść do pracy. Nie mają podstawowych informacji o świecie, nie wiedzą co mają robić. Podczas gdy wiele dzieci w Polsce i w Europie narzeka na swoje szkoły i chętnie by je opuściła, dzieci syryjskie marzą o niej, o wykształceniu, dzięki któremu znajdą w przyszłości pewną pracę i będą mogły utrzymać swoje rodziny bez wyjeżdżania z kraju.
Bez wiedzy na temat mechanizmów rządzących światem nie będą umiały pomóc swoim rodzinom, rządowi w odbudowie kraju, ani zapewnić sobie bezpieczeństwa i dobrostanu. Wojna pozbawiła ich dzieciństwa, kazała dorosnąć szybciej niż ich rówieśnicy w Europie i na zawsze odmieniła ich życia, często, niestety, nieodwracalnie.