Spektrometria Ramana to jedna z najważniejszych metod poznawania struktury kryształów, na równi z metodami rentgenograficznymi. Spektroskopia Ramana została opracowana przez naukowca, którego nazwiskiem został nazwany ten rodzaj spektroskopii.
Równie skuteczny spektrometr gamma
Chandrasekhara Venkata Raman był indyjskim naukowcem, który otrzymał nagrodę Nobla za odkrycie zjawiska rozpraszania promieniowania, nazwanego na jego cześć rozproszeniem Ramana w 1928 r. Naukowcy krystalografowie bardzo często używają spektroskopii ramanowskiej, ponieważ nie prowadzi ona do zniszczenia próbki oraz jest bardzo wydajną metodą analityczną, która umożliwia dokładne poznanie budowy i struktury krystalicznej badanego kryształu, krystalitu bądź innej substancji, która posiada strukturę uporządkowaną, bądź częściowo uporządkowaną. Do prowadzenia badań tą metodą niezbędny jest spektrometr ramana, który umożliwia odpowiednie pomiary widm i pasm, które są podstawą do opracowania wyników. Oczywiście, oprócz spektroskopii ramanowskiej używane są również inne techniki, takie jak metody rentgenograficzne, oraz spektrometria gamma. Do tej ostatniej z cała pewnością przy się nam spektrometr gamma. Można wyróżnić również takie jak dyfraktometria wąskopasmowa oraz dyfraktometria szerokopasmowa, czyli SAXS i WAXS, które są łatwiejsze i wymagają mniejszego nakładu pracy. Jednakże nie dają tak miarodajnych i dokładnych wyników analiz. Znana jest również spektrometria alfa, jednakże nie jest ona zbyt często stosowana ze względu na to, że jest wiele lepszych i skuteczniejszych technik, a spektrometr alfa to sprzęt, który jest bardzo drogi i nie każdy ośrodek może go zakupić.
Trzeba się liczyć z tym, że aby rozpocząć analizy trzeba mieć pewność, że wybrana metoda jest prawidłowa. Nie możemy narażać się na zbyt duże koszty, które z całą pewnością związane są z analizami spektroskopowymi.