Architekt krajobrazu zawodem z tradycją

Architekt krajobrazu mimo że popularność zyskał dopiero w ostatnich kilku latach nie jest zawodem nowym i posiada bogatą tradycję.

Historia zawodu architekta krajobrazu

Ławki parkowePo raz pierwszy ten tytuł zawodowy został użyty w 1860 roku. Ówcześnie istniało już pojęcie architekta ogrodów, jednak pojęcie to odnosiło się do osób zajmujących się ogrodami i parkami dworskimi, a ten typ działalności nazywany był ogrodnictwem krajobrazowym. Funkcjonowały wtedy również nazwy profesji inżyniera krajobrazu, projektanta krajobrazu, architekta wsi i lasu. Zawód architekta krajobrazu wyodrębnił się na przełomie XIX i XX wieku w Stanach Zjednoczonych Ameryki, gdzie powstało pierwsze stowarzyszenie zawodowe zrzeszające ludzi związanych z tą profesją, a nazywało się ono American Society of Landscape Architects w skrócie ASLA. Organizacje tego typu dotarły do Europy w okresie dwudziestolecia międzywojennego, kiedy to nastąpił rozwój architektury krajobrazu jako odrębnej dziedziny. W Anglii projektowanie terenów zielonych zyskało na popularności, kiedy w 1929 roku architekt krajobrazu zdobył status zawodu, a w tym samym roku zapoczątkowano nauczanie zawodowe tej dziedziny na poziomie akademickim w Warszawie. Obecnie zawód architekta krajobrazu zmienił się i znacznie rozszerzył. W związku z rozwojem aglomeracji miejskich wzrosło zapotrzebowanie na tereny zielone posiadające ławki parkowe w centrach miast, dlatego też wykształciła się specjalizacja architektura krajobrazu miejskiego.

Dzięki temu możemy zaobserwować na terenach miejskich coraz więcej parków, skwerów, ścieżek rowerowych, parków uzdrowiskowych, ogrodów osiedlowych, bulwarów, terenów sportowych, placów zabaw czy ogrodów botanicznych. Wzrosło także zapotrzebowanie na zagospodarowanie terenów w pobliżu urzędów oraz miejsc pracy, które dzięki skrupulatnemu zaplanowaniu i wykonaniu zdobią przestrzenie wokół tych budynków.